Dag 59, 60, 61, 62, 63, 64, 65, 66 - Mijn laatste blog...

De laatste week op Zanzibar… Nadat ik woensdagochtend mijn blog had geschreven ben ik ’s middags met mijn vader mee wezen vissen. Hij zou eigenlijk ’s ochtends al met Rick gaan, maar Rick was die nacht ziek geworden dus het leek hem niet zo’n goed idee om de zee op te gaan. Ze zouden kijken of het ’s middags beter ging en hij alsnog kon gaan vissen, maar hij voelde zich nog steeds niet goed dus ben ik uiteindelijk meegegaan. Dat vond m’n vader toch wel gezelliger dan in zijn eentje. We gingen met lokale vissers mee op de boot, waar m’n vader een hengel van hun kreeg om mee te vissen en ik kreeg een bonk sim opgewonden op een blok hout met aan het eind een haakje en dat was mijn hengel. Ongeveer 3 uur hebben we gevaren op zee, allebei zonder ziek te worden, maar helaas hebben we (weer) niks gevangen.. Eén keer leek het erop, maar toen bleek de haak vast te zitten in de vislijn van een andere visser haha.

Donderdagochtend voelde Rick zich gelukkig een stuk beter en kon hij samen met Madeline fit op weg naar Matemwe voor hun duikbrevet. De rest van de dag hebben mijn ouders en ik in de zon gelegen, gelezen en wat geslapen. Niet zoveel bijzonders dus, maar wel heel lekker!

De volgende dag, vrijdag, vonden we het leuk om naar het Natural Aquarium te gaan wat ongeveer een kleine kilometer lopen vanaf ons hotel lag. Hier werden zeeschildpadden gehouden die bijvoorbeeld per ongeluk in de netten van vissers terecht waren gekomen. De vissers brengen ze dan naar dit Natural Aquarium en hier blijven de schildpadden ongeveer een half jaar tot een jaar. Daarna worden ze weer teruggezet in zee. ’t Was leuk om de schildpadden even te zien en te voeren en na een kleine rondleiding en informatie waren we na een uurtje ongeveer klaar. De rest van de dag stond er vooral weer lekker veel niks doen op het programma wat weer erg goed beviel.

Vanaf zaterdagochtend kregen we visite, Leo kwam langs in Nungwi! Hij bleef wat langer in Tanzania voor zijn werk en had hierdoor de kans om een weekendje bij ons langs te komen. Vonden wij natuurlijk ook wel erg gezellig en voor hem ook een leuk uitstapje. We hebben vooral weer lekker lui aan het strand gelegen en eind van de middag gingen we met de boot naar Kendwa, naar het hotel waar ook de full moon party was, en daar zouden Rick en Madeline ook naartoe komen om gezellig met elkaar te eten. Hier hebben we foto’s gemaakt van de mooie zonsondergang en daarna gegeten. We konden allemaal een gerecht kiezen en dat werd dan klaar gemaakt op de barbecue. Ook was er een soort lopend buffet met salades, pasta, sausjes, rijst, van alles en nog wat, wat je erbij mocht nemen. Het smaakte allemaal heel goed en onder het genot van geweldige live muziek die vrij hard stond en waar een man verkleed als mislukte baviaan met wat rijstkorrels in een doosje stond te schudden, hebben we een hele leuke avond gehad!

Voor zondag hadden we een snorkeltrip gepland staan naar Mnemba. Ik was daar al eens geweest met de andere vrijwilligers, Sophie en Folkertje, maar het leek me leuk om hier ook met m’n ouders en Leo naartoe te gaan zodat zij ook konden zien hoe mooi het daar was! Zelfs m’n moeder had geoefend met snorkelen zodat ze mee zou kunnen. De jongen waar we mee waren wezen vissen bood ook de snorkeltrip aan en omdat hij het vissen van ons en 2 duiktrips van iemand anders in het hotel goed had geregeld hadden we de snorkeltrip ook via hem geregeld. 8.30 zou hij ons op komen halen die ochtend, maar om 8.30 was Solomon, zo heette die, nergens te vinden. We dachten dat hij misschien gewoon wat later was, maar toen hij er om 9.30 nog niet was hadden we er niet zoveel vertrouwen meer in. Sterker nog, we hadden er flink de balen van want we hadden al wel een deel aanbetaald en kregen toch wel het vermoeden dat we opgelicht waren. Uiteindelijk gingen we hem zoeken en kwamen we een maatje van hem tegen die zich verontschuldigde en ons alsnog wilde helpen met een trip. Toen dachten we nog, oh das aardig want dat hoeft hij eigenlijk helemaal niet te doen. Uiteindelijk kwam Solomon zelf ook aangelopen en vertelde dat hij ziek was en daarom te laat. Nou ja het zal allemaal wel, maar wij toch een soort opgelucht dat we alsnog konden gaan snorkelen. Solomon en zijn vriend gingen snel een boot regelen die ons zou brengen. We zouden geen lunch meer krijgen omdat we nu een privé boot hadden in plaats van een gedeelde boot en dat kostte meer geld. Wij wilden daarvoor eerst natuurlijk niet de volle mep betalen, maar ze bleven volhouden waardoor we uiteindelijk dachten nou ja oké laten we maar betalen en naar Mnemba gaan, dan hebben we in ieder geval nog iets. Solomon en zijn vriend betaalden de kapitein en haalden wat water en een stuk ananas bij wijze van lunch en toen gingen we de boot op. Na een paar minuten dachten we al huh, welke kant vaart hij op? Dat was niet de kant van Mnemba. We vroegen het de kapitein en die zei: Jullie willen toch naar Tumbatu? Dat is een ander eilandje wat dichterbij waar je ook kan snorkelen, maar wat lang niet zo mooi is als Mnemba. Dus wij zeiden weer nee we willen naar Mnemba. De kapitein ging terug naar de kant om aan Solomon en zijn vriend meer geld te vragen, want blijkbaar hadden ze hem geld betaald voor een trip naar Tumbatu…. Maar die waren natuurlijk nergens meer te vinden.. Alsnog opgelicht dus. Dat was wel even flink balen want nu hadden we geld betaald voor een trip vanaf 8.30, met lunch naar Mnemba. En uiteindelijk gingen we 2.5 uur later naar Tumbatu zonder lunch. Maargoed, bij Tumbatu toch nog even gesnorkeld, ja m’n moeder ook twee keer zelfs, en er was gelukkig genoeg vis te zien dus dat scheelde, maar het gaf niet echt een lekker gevoel allemaal. ’s Avonds was het voor Leo weer tijd om naar het vaste land te vertrekken en wij gingen nog even voor onze laatste avond uiteten, want na een week genieten van zon, zee, strand en niks doen waar we onwijs van hadden genoten was het de dag erna tijd om naar Stone Town te gaan.

Maandagochtend om 9.00 stond de taxi klaar om ons naar Stone Town te brengen. Rick en Madeline, die allebei hun Padi hebben gehaald!!!, gingen vanaf Matemwe met de Dalla Dalla en wij zouden ze dan bij het hotel zien. Rond 10.30 waren we er en zo hadden we nog een hele dag voor ons. We hebben vooral door de stad geslenterd om elk op elkaar lijkend souvenirwinkeltje te bezoeken en hier en daar wat te kopen. Ik was natuurlijk al eens in Stone Town geweest waardoor ik een beetje de weg wist en de rest vond het gelukkig ook allemaal een leuke, sfeervolle stad. ’s Avonds gingen we uiteten op het dakterras van het Maru Maru restaurant waar we nog net aan naar de zonsondergang konden kijken.

Voor de dinsdag hadden we een tour naar Prison Island en de zandbank geregeld. ’s Nachts had het heel hard geregend, het kleine regenseizoen is begonnen, dus we hoopten maar dat we het vandaag droog zouden houden. Om 10.30 gingen we met de boot naar Prison Island waar de reuzenschildpadden waren. Ondanks dat ik ze al een keer gezien had blijven het gave beesten, zo groot! Rick had het ook helemaal naar zijn zin en is denk wel 1000 keer op de foto gegaan. Ik hoor Rick nooit zeggen: maak eens een foto. Maar nu hoorde ik hem de hele tijd: Madie, maak eens een foto. Wacht Madie ik ga hem voeren maak eens een foto. Wacht ik geef hem een kusje. Want Madeline maakte uiteraard weer de foto’s haha. Het liefst had hij er één in zijn koffer gestopt en meegenomen naar Nederland maar een huisdier van bijna 300 kilo accepteerde de KLM helaas niet. Na het bezoekje aan de schildpadden gingen we met de boot naar de zandbank om daar te zonnen, nog één keer voordat we naar het regenachtige, koude Nederland zouden vertrekken, en te lunchen. Maar eenmaal op de zandbank aan gekomen begon de lucht te betrekken en het duurde niet lang voordat het echt met bakken uit de hemel kwam. Maar echt met bakken. Zonnen ging hem niet meer worden en zeiknat en rillend van de kou weer terug de boot op, waar de mannen van de tour bezig waren met onze lunch voorbereiden. Op de boot, gewikkeld in natte handdoeken, hebben we wel heel lekker gegeten. Ze hadden rijst, kreeft, inktvis, tonijn, patat. Veel te veel natuurlijk maar het smaakte goed! Toen het eten op was zijn we maar gelijk teruggegaan, want we wilden allemaal wel graag even onder een warme douche. Jammer van de zandbank, maar we hadden in ieder geval alvast weer even kunnen wennen aan de regen haha. ’s Avonds zijn we, helaas voor de laatste keer op Zanzibar, uiteten geweest met elkaar om de vakantie af te sluiten.

Vandaag, woensdag, hadden we nog de hele dag voordat we het vliegtuig in moesten, dus zouden we nog een tour doen, de spice tour. We gingen naar een dorpje 20 minuten verderop, waar ze 9 hectare aan plantage hebben met allerlei verschillende soorten bomen met fruit en specerijen. Bananen, mango’s, papaya’s, ananas, vanille, cardamom, kruidnagel, hennaplanten, lipstickplanten. Van alles hebben we gezien en geproefd en we kregen tijdens de tour allerlei dingen gemaakt van bladeren, een hoedje, een tasje, een armband, een ketting, die we allemaal op en aan kregen en natuurlijk heel de tour lang hebben opgehouden. Lekker toeristisch maar wel leuk. Ook hier kregen we weer een lekkere lunch met rijst en als laatst nog een mini show van een man die in de kokosnootpalm ging klimmen waarna we kokosnoot sap konden drinken. Na de spice tour gingen we terug in Stone Town ook nog naar de Slavenkamers/markt. Vroeger was op Zanzibar namelijk één van de grootste slavenmarkten en de kamers waarin de slaven verbleven en delen van de markt zijn bewaard gebleven, en daar worden nu tours gegeven. Dat was heel indrukwekkend om te zien. De tour duurde niet zo lang maar dat was ook niet zo erg, want zoiets geeft toch altijd een beetje een naar gevoel. Hierna zijn we nog door wat straatjes gelopen en hebben we op het strand nog wat gedronken een heel even, voor het allerallerlaatst, in de zon gezeten. Heerlijk! Bij het hotel waar we hadden geslapen konden we allemaal nog even douchen en wat eten voordat we met de taxi naar het vliegveld zouden gaan.

Inmiddels is het vrijdagochtend en lig ik in mijn eigen bed in Nederland het laatste deel van mijn laatste blog te schrijven. Voordat ik het laatste stukje ga schrijven wil ik eerst nog even zeggen dat ik het heel leuk vond dat jullie allemaal mijn blog hebben gelezen en zo geïnteresseerd waren in wat ik de afgelopen tijd allemaal heb gedaan. Want naast dat ik dit blog voor een groot deel ook voor mezelf heb bijgehouden, is het natuurlijk altijd leuk om te horen dat anderen het ook leuk vinden om te lezen en op de hoogte te blijven! En de reacties die onder mijn blog werden geplaatst deden me ook altijd goed. Dus bedankt allemaal daarvoor!

Gisterochtend zijn we na een goede vlucht op Schiphol aangekomen waar ik werd onthaald door Jurgen & Mariska, Quinty, Dylan en Lisa inclusief spandoek en ballon, wat ik totaal niet had verwacht en zeker niet zo vroeg in de ochtend! Super lief van ze en ik was heel blij om ze weer te zien en te kunnen omhelzen. Eenmaal thuis zaten daar twee oma’s en een opa met smart op me te wachten die ook heel blij waren om me weer te zien, en ik hun!! Ze hadden ook het huis versierd, er hing een spandoek op de deur en er was gebak gehaald. Heel leuk thuis komen zo! Ik vond het wel even gek om hier thuis weer binnen te stappen, maar tegelijkertijd was het ook heel fijn om weer lekker op de bank te kunnen gaan liggen met een dekentje en een kopje thee, want wat is het hier koud! ’s Middags kwam Firyelle ook nog langs met heel lief een pakketje met vooral veel chocola en kruidnoten en natuurlijk een dikke knuffel!! En haar had ik nog langer niet gezien omdat ze voordat ik wegging op vakantie was, maar nu wonen we gelukkig weer lekker 500 meter van elkaar vandaan haha. Daarna was het tijd voor een lekker Hollands prakkie, andijvie met een balletje gehakt en dat maakte mijn thuiskomst helemaal compleet. Na het eten kwam m’n lieve neefje Nick ook nog even gedag zeggen en daarna heb ik weer heeeerlijk in m’n eigen bedje geslapen na 2 maanden mijn bedje in Jambiani. Maar wat heb ik het daar naar mijn zin gehad en een top tijd gehad. Ik ben zo blij dat ik naar mijn gevoel heb geluisterd en ben gaan doen wat ik zo graag wilde doen, ondanks de twijfels of ik het wel zou volhouden of hoe het zou zijn etc. Het was echt een super ervaring en niemand gaat me dat ooit meer afnemen. Ik hoef nooit te zeggen: Had ik toen maar… Want ik heb het gewoon gedaan. En ondanks heimwee, keelontsteking of andere dingen die soms even tegenzaten heb ik het volgehouden en er onwijs van genoten. En dat is ook wel wat ik hier het meest van heb geleerd denk ik, want dat is zo’n vraag die je krijgt na thuiskomst he, wat heb je ervan geleerd, ben je anders over dingen gaan denken en dat soort dingen. Maar dat besef ik nu wel echt, dat als je iets heel graag wil, dat het je altijd lukt. Dat je dan altijd de motivatie kan vinden om ergens mee door te gaan en om door te zetten tot het beter gaat. Want als ik dit niet zo graag had gewild had ik het waarschijnlijk nooit volgehouden met die heimwee de eerste dagen en de omstandigheden waarin ik verbleef. Dan had ik de koude douche en mijn matrasjes op de grond niet voor lief genomen, maar ze waarschijnlijk gehaat en gedacht hier ga ik niet blijven. Maar nu vond ik het prima en sterker nog, ik raakte er een soort aan gehecht waardoor het zelfs als thuis ging voelen nadat ik een weekendje weg was geweest. En wat ik me ook goed beseft heb tijdens mijn tijd in Zanzibar is dat minder niet altijd slechter betekent. Daar op Zanzibar hebben de mensen het zeker minder dan wij hier in Nederland, maar ze hebben het absoluut niet per se slechter. En tuurlijk kunnen heel veel dingen beter, zoals gezondheidszorg, hygiëne, onderwijs, werkgelegenheid en dat soort dingen. Maar ze hebben eten, een dak boven hun hoofd en ze zijn gelukkig. Maar het gold voor mij ook. Ik had het ook minder daar qua voorzieningen, maar ik ben er absoluut niet slechter van geworden en ik heb het er ook niet minder door naar mijn zin gehad. Al die weken lang heb ik genoten van alles daar. Het vrijwilligerwerk, de kindjes, de meiden waarmee ik woonde, de zon, het strand in de weekenden, de sfeer van het leven daar en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Het heeft er allemaal voor gezorgd dat ik het naar mijn zin heb gehad en me thuis heb gevoeld voor 2 maanden en ik zal er voor altijd met veel plezier aan terug denken!