Dag 52, 53, 54, 55, 56, 57, 58

Alweer een week geleden sinds mijn laatste blog en sinds de dag dat mijn ouders aankwamen, dus ik vond het wel weer tijd worden om jullie op de hoogte te brengen van de afgelopen week.

Vorige week woensdag ben ik eerst nog naar het project geweest. ’s Middags gingen we verder met het opstellen van nieuwe leerdoelen voor ieder kind waaraan zij de komende drie maanden gaan werken. Dit is best een tijdrovende klus want voor ieder kind zijn de doelen persoonlijk dus er gaat best wat denkwerk aan vooraf, aangezien ieder doel ook uitvoerbaar, haalbaar en meetbaar moeten zijn. Het liefst ging ik na het project natuurlijk gelijk naar mijn ouders, want ik wist dat ze inmiddels aangekomen waren en zaten te wachten bij Blue Oyster, maar ik wilde ook wel meedenken over de nieuwe leerdoelen dus dit heb ik eerst nog even gedaan. Uiteindelijk vond ik het om 15.15 wel mooi geweest en ben ik richting mijn ouders en Rick gelopen. Zij wisten niet hoe laat ik precies kwam en zaten dus de hele tijd een beetje in spanning. Toen ik aan kwam lopen zag ik m’n vader ook al op z’n horloge kijken waar ik bleef denk ik haha. Ik zag hen eerder zitten dan zij mij en toen ik eenmaal binnen gehoorafstand was met mijn stem en ze kon roepen zag ik drie blije hoofden mijn kant opdraaien en enthousiast opstaan om me te begroeten. Ik heb mijn moeder geloof ik nog nooit zo blij gezien haha. Het was heel fijn om ze weer te zien en een dikke knuffel te krijgen van degenen die je normaal gesproken elke dag ziet, maar nu al 2 maanden niet hebt gezien. Na wat knuffels en kussen gingen we zitten om wat te drinken en om bij te kletsen en na vijf minuten leek het al of ik ze vorige week nog had gezien. Na wat drankjes heb ik ze meegenomen voor een ‘rondleiding’ door het dorp, Jambiani, waar ik heb gewoond. Volgens mij vonden ze dit allemaal wel even wennen om te zien en vooral m’n moeder vond het wel shocking. Ze vergeleek het met een oorlogsgebied.. Bij deze rondleiding heb ik ook gelijk laten zien waar ik woonde en waar ik sliep. Ondanks dat ik ze al veel had verteld en foto’s had laten zien van hoe het eruit zag, blijft het in het echt toch altijd een andere beleving dus ik ben blij dat ik ze dat heb kunnen laten zien. Na nog een rondje supermarkt en dorp was het wel weer even tijd om terug te gaan naar het hotel om het even te laten bezinken, vooral voor m’n moeder. Dit liet mij ook wel weer even beseffen hoe het er allemaal uit zag en hoe dat overkomt op iemand die net uit NL is aangekomen en nog nooit zo’n stukje van de wereld heeft gezien. Zelf had ik dat natuurlijk ook toen ik aankwam, maar inmiddels was het allemaal zo gewoon geworden en was ik eraan gewend geraakt, dat je dat niet meer echt ziet. ’s Avonds hebben we met zijn vieren bij Blue Oyster wat gegeten en daarna gingen we allemaal op tijd naar bed, want de volgende ochtend zouden Rick en m’n vader om 06.00 gaan vissen!
 

Zelf ging ik op donderdagochtend gewoon naar het project. Ik stond met Anne en Sanne bij de meervoudig beperkten en Sanne en ik zouden ondertussen verder werken aan de sociale vaardigheidstraining, omdat die er een beetje bij ingeschoten was door andere werkzaamheden voor het project, zoals de nieuwe leerdoelen. Maar ook deze ochtend schoot het er een beetje bij in, want de vrouw waar Ellen de honden vandaan had kwam de hondjes inenten, maar ze had ook een kindje van 1.5 meegenomen met zijn ouders die van het project gehoord hadden en hulp wilden. Het kindje is doof en kan niet goed lopen, wat op zich nog niet heel erg is voor een kind van 1.5, maar de ouders zouden graag willen dat het project hem gaat helpen om beter te leren lopen en bijvoorbeeld gebaren te leren. Voor ons was het ook interessant om zo’n intakegesprek mee te maken, dus Anne, Sanne en ik hebben er met de andere kindjes bijgezeten. Zo konden de andere kindjes, Abanur en kleine Samir, ook gelijk met het nieuwe kindje spelen. De vrouw van de hondjes, zij is Italiaanse volgens mij, woont al 17 jaar op Zanzibar en spreekt Swahili, dus zij vertaalde het intakegesprek. De ouders waren allebei nog heel jong en hadden het beste met hun kindje voor. Tijdens het gesprek kwam wel naar voren dat de verwachtingen die zij hebben hoger liggen dan wat mogelijk is. Zo zijn zij er bijvoorbeeld nog van overtuigd dat hun zoontje gaat leren praten, omdat hij nu ook brabbelt. Waarschijnlijk gaat dat natuurlijk niet gebeuren. Ook dachten ze dat het project misschien wel met het kindje naar het ziekenhuis kon gaan voor bijvoorbeeld een gehoor implantaat, maar dat is natuurlijk niet wat het project doet. Dus dat zijn wel dingen waar je over na moet denken hoe je dat de ouders gaat vertellen, omdat je ook niet gelijk al hun hoop wil ontnemen. Al met al dus een leuke, leerzame ochtend. ’s Middags heb ik gewoon thuis geluncht en zijn we weer de hele middag met de nieuwe leerdoelen bezig geweest. Rond 17.00 waren we klaar en daarna ben ik weer met mijn ouders en Rick uiteten geweest. Of eigenlijk alleen met mijn moeder en Rick want m’n vader at niks… Rick en m’n vader waren ’s ochtends wezen vissen samen met Fabi (de vriend van Ellen) en een paar lokale vissers. Fabi had lang getwijfeld om mee te gaan, omdat hij bang was om zeeziek te worden, maar uiteindelijk was hij toch gegaan. Eenmaal op zee werd niet hij, maar m’n vader zeeziek dus die heeft regelmatig over de reling gehangen om er wat uit te gooien en eenmaal terug aan land, na 6 uur op zee, bleef de misselijkheid aanhouden. Ze hadden ook nog eens niks gevangen dus daar was hij denk ik ook een beetje ziek van.. Wel heel jammer maar wel weer een ervaring rijker. De lokale vissers hadden zelf ook niks gevangen en voor hun is het nog vervelender, want dat betekent geen eten/inkomsten. Het was gewoon een slechte visdag blijkbaar.

Vrijdagochtend op het project was het voor mij en Sanne echt tijd om de sociale vaardigheidstraining verder op poten te zetten. We zouden hem sowieso niet af krijgen want daar gaat heel veel tijd in zitten en die hadden we niet, maar de basis moest er in ieder geval zijn. We hebben de hele ochtend zitten werken en uiteindelijk is wat we af wilden hebben in ieder geval af! Aan het eind van de ochtend werden we nog even opgeschrikt door Hassan, een jongen van 17 met CP die een tijdje niet op het project was geweest omdat hij ziek was. Hij lag op zijn buik op zijn matje toen we ineens zagen dat er bloed uit zijn mond kwam. Het was echt best veel bloed en het leek net alsof hij bloed overgaf. We hebben hem toen snel rechtop gezet en Ellen gehaald. Uiteindelijk bleek het allemaal wel mee te vallen en heeft hij dat wel vaker. Zijn mondhygiëne is schijnbaar zo slecht dat zijn tandvlees af en toe onwijs gaat bloeden. Wij wisten dat allemaal niet en omdat het zoveel bloed was, meer dan wat je verwacht bij bloedend tandvlees, schrokken we allemaal best wel. Gelukkig viel het mee. ’s Middags was het tijd voor de nieuwe leerdoelen voor de laatste paar kinderen, want ze moesten vandaag af omdat het dinsdag 1 november zou zijn en dan gingen ze in. Hier waren we dan ook weer de hele middag aan kwijt. ’s Avonds zou ik met Fabi ugaly gaan maken en zouden Rick, Madeline die inmiddels ook aangekomen was en m’n ouders bij ons komen eten! Het werd ugaly met inktvis, octopus en nog een gewone vis met een groentesausje. Uiteindelijk heb ik de tafel gedekt en gekeken hoe Fabi alles klaarmaakte, want verder kon ik niet zoveel doen haha. Maar ik heb nu wel gezien hoe het moet en het stelt eigenlijk niet zoveel voor dus ik denk wel dat het moet lukken om het zelf ook te maken. Volgens mij vond iedereen het ook wel lekker. M’n moeder vond de octopus en inktvis alleen niet zo’n succes dus die heeft ze links laten liggen. Verder was het heel gezellig en voor m’n ouders en Rick en Madeline leuk om mee te maken en te ervaren hoe dat de afgelopen twee maanden voor mij is geweest. Na het eten nog een ijsje en wat groepsfoto’s en toen gingen zij terug naar het hotel. Voor mij was het mijn laatste nachtje bij Captain Cook. Ik moest mijn koffer nog inpakken en daarna hebben we met de vrijwilligers nog bij mij en Sanne op de kamer gezeten om nog een gezellige, voor mij laatste, avond te hebben, inclusief stroopwafels uit Nederland!

Zaterdag was het de laatste dag op het project voor mij. Ik wilde nog met alle kindjes op de foto, zodat ik van iedereen een goede foto had voor thuis. We hebben eerst gewoon de les gedaan op de school en daarna gingen we met de kinderen buiten verven. Ik had kliederschorten besteld voor het project en die hadden mijn ouders meegenomen dus die konden ze nu gelijk aan! Handig, want nu konden ze tenminste niet hun eigen kleren/hoofddoek onder verven. Rond 11.00 kwamen m’n ouders en Rick en Madeline naar het project zodat ze dat ook konden zien. Hier heb ik ze een ‘rondleiding’ gegeven en laten zien hoe we daar altijd werken. Daarna hadden we muziek opgezet en gingen we nog met de kids dansen en op de foto met zijn allen. Al met al een hele leuke ochtend en laatste dag voor mij!! Ik heb nog even goed kunnen genieten van de kinderen en met ze kunnen knuffelen. Wel gek hoor om na 2 maanden ineens afscheid te moeten nemen. Je bouwt voor je gevoel toch wel een soort band op met ze. En ook al kun je sommigen soms wel schieten als ze niet luisteren, het zijn stuk voor stuk toch allemaal schatjes. Na het project heb ik afscheid genomen van Ellen en Fabi en daarna nog geluncht met de rest van de meiden bij Blue Oyster. Vanaf hier zouden we (m’n ouders, Rick, Madeline en ik) met z’n allen vertrekken naar Paje, 10 minuten verderop, om daar 2 nachten te verblijven. De andere vrijwilligers zouden het weekend ook in Paje op het strand gaan liggen dus daar hoefde ik nog geen afscheid van te nemen! Het hotel in Paje was het Kinazi Upepo hotel en bestond uit houten bungalows die op het zand stonden aan het strand. Zag er heel leuk uit vanaf buiten en binnen was het simpel, maar schoon en netjes. Wel een koude douche, je had m’n vader moeten horen vloeken en tieren, maar verder niks mis mee. ’s Avonds zijn we bij een hotel verderop, Dhow inn, lekker biefstuk wezen eten en hebben we een gezellige avond gehad.

Zondagochtend gingen Rick, Madeline en m’n ouders richting Jozani Forest, ook wel het apenpark, om daar een tour te doen. Ik had die tour al gedaan dus ik bleef lekker op het strand om wat te relaxen. Toevallig gingen de andere vrijwilligers ook die tour doen, maar Anne had die tour ook al gedaan met mij dus die kwam ook naar het strand in Paje. Toen we eenmaal goed en wel klaar lagen om te zonnen betrok de lucht ineens helemaal en begon het te regenen, hebben wij weer. Toen zijn we maar ergens wat gaan drinken totdat de andere meiden en m’n ouders terugkwamen. Daarna ging de zon gelukkig weer schijnen en hebben we een lekkere burger gegeten bij een tentje aan het strand waar ze ook loungebedden hadden. De rest van de middag zijn we daar gebleven en rond 17.00 gingen we naar The Rock. The Rock is dat restaurant in de zee, waar je altijd plaatjes van ziet als je Zanzibar intypt op google. Wel iets waar je geweest moet zijn als je op Zanzibar bent dus daar wilde ik graag met hun naartoe. Deze keer was het geen eb dus moesten we met een bootje naar the Rock. Hier hebben we wat gedronken en daarna bij een restaurantje er tegenover wat gegeten. Aan het eind van de avond kwam er nog een dronken Zuid-Afrikaan die hier een hotel runt bij ons zitten. Hij bleef maar ouwehoeren en zei om de minuut: ‘fucking amazing’ maar verder was het wel gezellig haha.

Maandag was Sascha, een vrijwilliger, jarig en dit zouden we met alle vrijwilligers vieren op het strand in Paje met een verjaardagspicknick/ontbijt. Ik zou voor de chapati en wat fruit zorgen dus ik ging ’s ochtends met Rick en Madeline op pad om dat te halen. Rond 9.30 kwamen de rest van de meiden en een geblinddoekte Sascha. We hadden Happy birthday opgezet, vlaggetjes opgehangen, een picknickkleed neergelegd en allemaal lekkere dingetjes gekocht. Inclusief haar favoriete M&M’s uit Nederland en een panteromslagdoek, want ze is gek op panterprint. Ze was helemaal verrast en vond het een onwijs leuk verjaardagscadeau, dus dat was geslaagd. Dit zou ook mijn laatste ochtend zijn met de vrijwilligers, omdat we ’s middags naar het noorden zouden vertrekken. We hebben nog wat groepsfoto’s gemaakt met elkaar, gemaakt door privé fotograaf Madeline, en om 12.30 was de taxi er dus moest ik ook van hun afscheid nemen. Ik ga hun en de gezelligheid met elkaar zeker missen, want we hebben het echt leuk gehad met elkaar al die weken bij Captain Cook, maar we hebben afgesproken elkaar in Nederland weer te zien dus het was in ieder geval niet voor het laatst dat we elkaar zagen! Rond 14.00 kwamen we aan in Nungwi bij het Smiles Beach Resort. Na deze taxirit langs alle dorpjes en armoede was het voor mijn moeder wel weer even omschakelen, die blijft het wel heftig vinden om te zien. Maar gelukkig is Smiles Beach een heel mooi hotel, met mooie kamers, een warme douche, een zwembad en uitzicht op zee, dus het is maar goed dat we hier een weekje blijven dan kan ze even bijkomen van alles. En de rest van ons natuurlijk ook! ’s Avonds zouden we naar de Full Moon Party gaan in Kendwa, waar ik de vorige keer ook met die meiden was geweest. Een tijdje terug had ik op de site van het hotel waar dit feest gegeven wordt gezien dat er op 31 oktober Halloween feest zou zijn. Dus wij vol goede moed richting het hotel, totdat de bewaker aan ons vroeg wat we kwamen doen. Dus wij zeiden dat we voor het feest kwamen. Dus hij begon te lachen en zei er is geen feest. Dus wij dachten nog even dat we in de maling werden genomen, maar er was echt geen feest, die was afgelopen zaterdag al geweest. Ik was blij dat ik een foto had gemaakt van de website waarop stond dat het feest 31 oktober was, want die man verklaarde ons echt voor gek. Later keek ik nog een keer op de site en zag ik dat de datum veranderd was, maar daar hadden we nooit meer naar gekeken. Achja een beetje jammer, maar toen hebben we gewoon maar wat gedronken bij het hotel aan het strand. En het was een hele gezellige, mooie plek dus het was niet zo heel erg dat het feest niet doorging.

Dinsdag was het dan eindelijk tijd voor een dagje echt helemaal niks en alleen maar aan het strand liggen, zonnen, lezen en slapen. Dit hebben we dan ook gedaan haha. ’s Middags even ergens wezen lunchen, gisteravond uiteten geweest, maar verder niet zo heel veel bijzonders. Wel heel erg lekker! M’n vader heeft nog wel even zijn hengel uit gegooid hier aan het strand en wat visjes gevangen die hij heeft weggegeven aan 2 mannen hier. Die kwamen gelijk kijken en vragen of ze zijn vis mochten hebben, dus die zijn ook weer blij. Later kwamen er ook nog een paar kinderen zijn hengel bewonderen want die hadden volgens mij nog nooit zoiets gezien met al die haakjes en dingen die eraan zaten.

Vandaag zijn Rick en Madeline er nog en wordt het waarschijnlijk weer een dagje met niet zo heel veel plannen. Misschien dat Rick en m’n vader nog gaan vissen en m’n moeder wilde geloof ik gaan suppen. Morgen vertrekken Rick en Madeline naar Matemwe voor 4 dagen om hun duikbrevet te gaan halen, en dan blijven m’n ouders en ik hier in Nungwi genieten van de zon en het niks doen, behalve snorkelen, t/m maandag. Maandag gaan we met zijn allen richting Stone Town om daar nog een paar dagen te blijven en dan vertrekken we woensdagavond weer richting NL. Maar daar willen we natuurlijk nog even helemaal niet aan denken!