Dag 45 en 46

Jullie hadden het waarschijnlijk nog niet verwacht zo snel, maar hier alweer een nieuwe blog. De komende dagen ga ik namelijk weer op pad dus dan komt het er niet van. Over woensdag heb ik eigenlijk niet zoveel te vertellen.. Behalve dat we ’s middags zijn begonnen met het opstellen van nieuwe leerdoelen voor de kinderen. De leerdoelen die ze hebben gelden namelijk voor drie maanden, en van elke maand wordt dan een gemiddelde berekend om te kijken of ze vooruit zijn gegaan in die drie maanden. Vanaf november beginnen de nieuwe doelen weer dus die moeten we nu gaan bedenken. Het was wel leuk om hierover mee te denken nu je de kinderen ook wel goed kent na zo’n tijd en weet wat ze wel/niet kunnen en wat belangrijk is voor hen om te leren. Ook konden vanaf dinsdag de kinderen gesponsord worden, zoals jullie waarschijnlijk wel hebben gezien op facebook, en zo niet dan is dit de link: http://www.more-africa.com/learning-center/scholarship-program/ En vandaag zijn er echt al veel aanmeldingen binnen gekomen! Goed om te zien dat zoveel mensen bereid zijn om wat te geven en daarmee de kinderen enorm kunnen helpen. ’s Avonds voor het eten kwam Aly die hier woont nog even op onze kamer spelen dus dat was ook wel even gezellig. Totdat hij met z’n vieze voeten op mijn bed met wit laken wilde springen, toen heb ik hem maar weer de kamer uit gezet. Daarna aten we weer lekkere verse inktvis en deze keer was het echt een grote omdat we nu ook met meer vrijwilligers zijn natuurlijk, dus die moest weer op de foto!

Donderdagochtend begon de ochtend op het project anders dan normaal. Ik ging met Ellen mee de kinderen ophalen in Paje en toen we bij kleine Salum zijn huis aan kwamen was hij er niet. Dit gebeurt wel vaker en dan rijdt Ellen een extra rondje door Paje en vindt ze hem soms ergens struinend langs de weg of in het dorp. Maar vandaag was hij nergens te bekennen, dus reden we nog een keer terug naar zijn huis maar daar was hij nog steeds niet. Moeder was er ook niet, die had Ellen al twee weken niet meer gezien, en vader was ook nergens te bekennen. Alleen een broer en die wist ook niet waar hij was. En als dit nou een keertje gebeurt is het ook raar maar dat kan misschien een keer gebeuren. Maar de laatste tijd gebeurt het steeds vaker dat hij niet te vinden is en ouders ook niet weten waar hij uithangt. Hoe moeilijk is het om op je kind te letten en te zorgen dat hij naar school gaat zou je zeggen, zo bizar. Salum is pas 9. In Nederland had de kinderbescherming allang aan je deur gestaan. Enorm sneu voor zo’n jongen die zo nooit een goede basis mee kan krijgen en op deze manier ook niet eens een veilige omgeving kan krijgen op school. Heel sneu. Voorderest was het project prima en na het project zouden we na de lunch en de leerdoelen naar Makunduchi gaan met alle 6 de vrijwilligers, Ellen en Fabi. In Makunduchi woont Fatuma, een meisje van 14 met Cerebrale Parese die vanwege de afstand tussen Makunduchi en Paje niet naar het project kan komen omdat er geen geld was voor vervoer en moeder zelf ook niet kon komen. Volgens Ellen had juist zij de therapie heel erg nodig, misschien nog wel meer dan de andere kinderen met CP. Ze had nog nooit in haar leven therapie gehad, had elke dag pijn, lag alleen maar op een matje, elke dag in dezelfde prinsessenjurk en had botten zo dun als stokjes. Ook had ze een hele lege blik in haar ogen. Dat vertelde Ellen allemaal, zelf had ik haar nog nooit gezien. Maar door het sponsorproject was er een sponsor gevonden die Fatuma volledig wilde sponsoren, waardoor zij vanaf volgende week naar het project kon komen en eindelijk de therapie kon krijgen die ze zo hard nodig had! Dus vanmiddag gingen we met zijn allen richting Makunduchi met het goede nieuws. Ook wel spannend voor de vrijwilligers, omdat we niet wisten wat we te zien zouden krijgen. Toen we aankwamen liep Ellen al naar moeder toe en toen wij erachter aan kwamen was de stemming een beetje bedrukt en zei Ellen dat Fatuma er niet was. Wat raar was, want omdat Fatuma alleen maar op een matje kon liggen en moeder niet met haar op pad kon was ze eigenlijk altijd thuis. Dus toen zei Ellen al volgens mij is er iets niet goed. En moeder zag er ook heel verdrietig uit. Uiteindelijk kwam Fabi om te vertalen en die praatte even met moeder en zei daarna tegen ons: She is dead. En dat was zo’n bizar moment.. Zo heftig. Wij zijn met zijn allen even verderop gaan staan zodat Fabi en Ellen met moeder konden praten. We waren allemaal wel even van slag hierna. Zo bizar dat je daar komt als blanke met al je goede bedoelingen en Ellen die zo blij was dat ze eindelijk de hulp kon gaan bieden die het meisje zo hard nodig had, en uiteindelijk bleek het allemaal niks meer waard. En daar sta je dan. Het voelde ook een soort heel misplaatst ineens om daar te zijn, ik kan het niet uitleggen. Daarna vertelde Fabi dat Fatuma 4 dagen ervoor was overleden aan een lichte vorm van malaria. Iets waar je prima voor behandeld kan worden, ook hier, maar waarschijnlijk omdat ze zo zwak was kon haar lichaam er niet tegen vechten. 4 dagen ervoor pas… Dan denk je echt, hadden we maar net wat eerder langs gegaan of iets dergelijks. Ik vond het wel heftig om mee te maken en confronterend ook met hoe het er hier aan toe gaat. Want het lijkt allemaal wel alsof de mensen het hier goed hebben en dat hebben ze ook, maar als het erop aan komt is het helemaal niet goed. In Nederland had dit bijvoorbeeld nooit gebeurd. Maar dit is Afrika en hier gebeuren dit soort dingen wel. Het was ook wel weer even een besefmomentje hoe verschrikkelijk goed we het hebben in Nederland! Dus zo veranderde de middag van een leuke naar een veel minder leuke. We hebben het er met zijn allen nog over gehad in de auto en dat was wel fijn om het er met elkaar over te hebben. Verder hebben we een beetje op onze kamer gezeten, gegeten en daarna ben ik begonnen met het inpakken van mijn tas want komend weekend ga ik op safari!! Morgen vertrek ik met het vliegtuig richting Dar es Salaam waar Leo me komt ophalen om van zaterdag t/m maandag samen op safari te gaan in het Mikumi National Park! Ik heb er heeeel veel zin in en hoop dat we veel mooie dieren mogen gaan zien. En dat Leo een beetje goed gehumeurd is natuurlijk want anders worden het vier lange dagen, maar dat zal wel goed komen denk ik. Maandagavond vlieg ik weer terug van Dar es Salaam naar Zanzibar dus waarschijnlijk zullen jullie dinsdag de foto’s op mijn blog zien, als er foto’s zijn dan natuurlijk…